..

          
       

        Sen hiç vazgeçtin mi diye sordular; hiç dedim; hiç mi dediler hiç mi pişmanlığın yok; yok hiç yok dedim. Çünkü ben; ben hep vazgeçtim.
       Hep vazgeçtim sonu iyi olsun diye. Hep vazgeçtim yok saydım daha az acıtsın diye. Hep vazgeçtim usulca,sessizce hissettirmeden kimselere, kimse bilmeden vazgeçtim ben sessizce, sonra daha çok kırılan ben olmayım diye, hep vazgeçtim; vazgeçtim çünkü susmayı öğrendim ben kendi kendime..
      Olur ya zaman gelir pişman olurmuyum ki diye; aklımdan bile geçirmedim ben düşünmedim bi an bile. Sustum hep, aslında koca bi çığlık olan o sessizliğin huzurunu(!) bozmamak için sustum denemek istedim belki bişeyleri ama, ondan da vazgeçtim. Çünkü ben; ben hep vazgeçtim.
      Vazgeçtim ben herşeyi herkesi düşündüm, bi kendimi düşünmeden vazgeçtim. Vazgeçtim ben sevdalardan aşklardan çocukluğumun oyunundan oyuncağından. Pembe elbiseli bebeğimden vazgeçtim,üzülmesin kırılmasın incinmesin kimse diye, susmayı öğrendim ben kendi kendime..
     Bazen, bazı anlar, çoğu zamanlar haykırsa da ruhum herşeyi, sustum vazgeçtim ben;çünkü zaman çoktan geçmişti zaten..